* Ανάγνωσμα αυστηρώς ακατάλληλο για αγόρια άνω των sixtysomething ετών. Ο άντρας στη ζωή του αγαπά με πάθος δύο πράγματα. Το ένα είναι η μαμά του. Το άλλο το πουλί του.
Αμφότερα τον εγκαταλείπουν γύρω στα -ήντα του και βυθίζουν την έτσι κι αλλιώς μίζερη ζωή του σε ακόμα μεγαλύτερο πένθος. Στο θάνατο της μάνας το σώμα της σκληραίνει, παγώνει κι αποδημεί εις τόπο χλοερό. Στο δικό του θάνατο, το πουλί μαλακώνει και κυρτώνει αποδήμώντας στη χώρα του ποτέ-ποτέ (The Never-Never Sex land).
Η σχέση του άντρα με το πουλί του είναι μια σχέση μητρικής στοργής. Από μικρός το βλέπει να μεγαλώνει, το προσέχει, το φροντίζει, του δίνει ονόματα εμπνευσμένα από την ιστορία ή την 7η τέχνη. Ενδεικτικά αναφέρω "Περικλής", "Duracel", "Terminator", "Παμεινώντας", "Τζέγκις-Χαν", "Flash-Gordon", "Φρεντυ Κρούγκερ", "Πύθωνας", "Τεράστιος". Αντίστοιχα ονόματα του δίνουν τα κορίτσια που τον γνωρίζουν: "Φίφας", "Ποντικομικρούλης", "Λιλίκος", "Micro-soft", "Soflan", "ντιντίς", "αόρατος", "κοκορίκος". Δε μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτή την τόσο κολοσσιαία διαφορά ανάμεσα στην αντιληπτική όραση του άντρα και της γυναίκας. Γίνεται βασικά αισθητή σε δύο πράγματα. Σην εκτίμηση του μεγέθους του πουλιού σου, και στην εκτίμηση της απόστασης της ρόδας της από το πεζοδρόμιο, στο παρκάρισμα. Κι ύστερα έρχεται η εφηβία, και περνάς όλη σου τη μέρα μαζί του, το αγκαλιάζεις, του μιλάς, και αυτό σου γελά πάντα πρόθυμο να αντποκριθεί στα πειράγματα σου και τις πιο μύχιες σκέψεις σου. Η σχέση σας γίνεται στενή και σταδιακά αντικαθιστά τον έτσι κι αλλιώς υπολειτουργώντα εγκέφαλο σου, καθορίζει τις αποφάσεις σου - πράγμα λυτρωτικό αν σκεφτείς από πόσα διλήματα σε απαλλάσει.
Μεγαλώνεις, και μαζί σου μεγαλώνει κι αυτό. Στα 30 σου η σχέση σας περνά σε άλλο επίπεδο. Αποκτά βάθος. Δε βλέπεστε πολύ - η δουλειά βλέπεις - αλλα ξέρεις ότι είναι εκεί και θα σε "στηρίξει" στη δύσκολη ώρα. Ξέρεις ότι όταν τον χρειαστείς αυτός θα είναι "βράχος" για να ακουμπήσεις πάνω του. Άλλωστε γι αυτό είναι οι φίλοι.
Στα 40 σου, κάνει μια ύστατη προσπάθεια να σου υπενθυμισει την ύπαρξη του. Τα σημάδια του χρόνου έχουν ήδη αφήσει τα ίχνη τους πάνω του, μα οι γκριζαρισμένοι σου κρόταφοι υπόσχονται πολλά (συνήθως πολύ περισσότερα από αυτά που μπορείς να δώσεις). Oι περιστασιακές σου περιπέτειες μοιάζουν με τον επιθανάτιο ρόγχο ενός ετοιμοθάνατου.
Στα 50 σου, περισσότερο μιλάς γι αυτό, παρά το χρησιμοποιείς. Αναφέρεσαι στην εποχή που άνοιγες με το πουλί σου μέχρι και τα καπάκια από τις μπύρες, με τη φλόγα που η γενιά των 60΄s μιλά για το Woodstock. Περιγράφεις τις αμέτρητες ερωτικές σου περιπτύξεις (με μια δόση υπερβολικής υπερβολής), αλλά ξέρεις πολύ καλά πως η σχέση σας έχει τελειωσει οριστικά. Είστε πια δυο ξένοι στο ίδιο σώμα...
Κι ύστερα έρχεται ο θάνατος, σχεδόν λυτρωτικός. Πάει καιρός που δεν άντεχες να τον βλέπεις να υποφέρει μαραζώνοντας. Είχες σκεφτεί και την ευθανασία, αλλά κι αυτο δεν ήταν λύση, υπάρχει και το νομικό κενό. Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον...
Αυτή τη στιγμή είμαι απασχολημένος ;)