Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη πριν από 33 χειμώνες. Οι γονείς μου δεν ήταν από εδώ. Ήταν από ένα εξωτικό μέρος τη Θράκης όπου ευδοκιμούν οι κοκοφοίνικες, τα μάνγκο, είχε για νόμισμα τη Σουηδική Κορόνα και δε γνωρίζαν τους Beatles. Όταν έφτασε ο μήνας της μάνας μου να γεννήσει, τη φόρτωσε ο πατέρας μου σε ένα γαϊδούρι, πήραν δυο ντεντζερέδες και μισό κιλό κουκιά (προίκα απόρων κορασίδων της Φρειδερίκης) και ξεκίνησαν για την Αθήνα. Τους είχε μηνύσει ο θειός μου ότι στη Αθήνα τα πράγματα ήταν καλά, είχε δουλειές, ο Παπαδόπουλος είχε ασφαλτοστρώσει τους δρόμους, αι κομμουνισταί είχαν σχεδόν εξολοθρευθεί...

Έξω από τη Θεσσαλονίκη τη μάνα μου την πιάσανε οι πόνοι. Ήταν νύχτα και δεν είχαν που να πάνε. Στη μπασιά της πόλης βρήκαν ένα στάβλο και χωθήκανε μέσα. Σε τρείς ώρες είχα ανοίξει τα μάτια μου και σήκωνα τον κόσμο στο ποδάρι από το κλάμα. Ήταν Χριστούγεννα. Για κούνια μου φτιάξανε μια φάτνη από άχυρα στην ποτίστρα των ζώων. Ο Βαρδάρης λυσομανούσε έξω, αλλά εμένα με ζέσταιναν τα χνώτα των ταράνδων που ήταν μέσα στο στάβλο. Μάλιστα θαρρώ τον ένα τον είχα ονομάσει Ρούντολφ. Ποιός ξέρει γιατί.

Σε λίγο στην είσοδο του στάβλου εμφανίστηκαν τρείς περίεργες φιγούρες. "Είμαστε μάγοι" είπαν στον πατέρα μου, "Τα ονόματα μας είναι Χιούη, Λιούη και Ντιούη". "Ακολουθούμε ένα αστέρι από τα βάθη της ανατολής. Το αστέρι σταμάτησε πάνω από αυτό το στάβλο". Η μάνα μου τρελάθηκε από τη χαρά της γιατί κατάλαβε ότι έχω αστέρι σαν το Νίνο του Fame Story, άρα θα γίνω φίρμα λαϊκιά και θα χεστώ στο τάληρο. Οι τρείς κυριούληδες-μάγοι φέρανε και δώρα. "Δεν ήταν ανάγκη" έλεγε και ξανάλεγε η μάνα μου, "Μα τί λέτε πρώτη φορά ερχόμαστε στο στάβλο σας να μη φέρουμε το κατιτίς μας" αντιλέγαν αυτοί. Ο πρώτος - Ο Χιούη - κρατούσε ένα τσουρέκι με επικάλυψη πραγματικής σοκολάτας από τον Τερκενλή, ο δεύτερος - ο Λιούη - μία δωροκάρτα Attica Gift Card για αγορές 1500 δραχμών, ενώ ο τρίτος - ο Ντιούη- με πασπάλησε με μιά περίεργη σκόνη και μου ευχήθηκε να έχω την τύχη του θείου του, του Ντόναλντ (δε θα τον πετύχω πουθενά τον πούστη...). Μετά οι μάγοι φύγανε και δεν τους ξανάδαμε πότέ. Μόνο τις Πασχαλιές μου στέλνανε από μια λαμπάδα χελωνονιντζάκι με τις ευχές τους για χρόνια πολλά (λαμπρούκος γαρ).

Ο πατέρας μου πήρε τας 1500 δραχμάς της δωροκάρτας και έφτιαξε ένα σπίτι κουκλίτσα κάπου κοντά στην παραλία "για να θυμόμαστε το χωριό" έλεγε και ξανάλεγε στη μάνα μου. Αυτή πάντα σήκωνε τους ώμους απορρημένη αφού το χωριό μας δεν είχε θάλασσα σε ακτίνα 200 χλμ., αλλά δε βαριέσαι που να κάθεσαι να ανοίγεις κουβέντα τώρα. Μεγάλωσα με αγάπη και τρυφερότητα και όλα πηγαίναν καλά μέχρι τα 6 μου χρόνια. Μετά άρχισα να κάνω κάτι κουλά, όπως να περπατάω πάνω στο νερό, να πολλαπλασιάζω το ψωμί και τα ψάρια και η μάνα μου θεώρησε ότι είχα ένα ξεχωριστό χάρισμα. Έτσι με έστειλε στο μεγάλο μάγο της εποχής Μαϊκ Λαμάρ (με το μαγικό μπαστούνι που πετάει), αφού πλέον ήταν προφανές πως το μέλλον μου ήταν στο χώρο του θεάματος.

Εκεί έμαθα και άλλα κόλπα όπως να βγάζω πουλιά από μαντήλια, κουνέλια από καπέλα, να κόβω ανθρώπους στα δυο και μετά να τους ξανακολάω, αλλά σύντομα κατάλαβα πως η κλίση μου ήταν άλλη. Πήρα και γω τον οματιών μου και έφυγα. Ήθελα να σπουδάσω, να γίνω κάτι (γαμώ την ατυχία μου). Πήγα λοιπον στο Πανεπιστήμιο, και συγκεκριμένα στη σχολή μαγείας του Hogwarts. Εκεί γνώρισα και άλλα κουλά παιδάκια σαν εμένα, που ολημερίς καβαλάγανε σκούπες, κραδαίνανε κάτι ραβδιά και λέγανε κάτι ακατάληπτες λέξεις, τα βάζανε με δράκους και δυνάμεις του σκότους. Εγώ πάντως από όλα τα κουλά της σχολής έγινα κολλητός με ένα παιδάκι που το λέγανε Χάρι - Χάρι Πότερ και μαι ωράια γκομενίτσα ονόματι Ερμιόνη (μάλιστα την Ερμιόνη την πήδηξα μια τρελλή βραδιά καρναβαλιού αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Με το Χάρι ήμασταν αχώριστοι αλλά τελειώνοντας αυτός διάλεξε τον κόσμο του κινηματογράφου και σήμερα ζεί κάπου στο L.A. (καλή του ώρα).

Από τη σχολή αποφοίτησα με άριστα και έφυγα για μεταπτυχιακά στην Αμερική δίπλα στο μάγο Ντέϊβιντ Κόπερφιλντ (που εκείνη την εποχή τα είχε με τη μοντέλα Κλόντια Σίφερ - τη οποία την πήδηξα επίσης μια τρελλή βραδιά καρναβαλιού αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα μάλιστα που το καλοσκέφτομαι μόνο κάθε καρναβάλι πηδούσα). Γύρισα ξανά στην πατρίδα μου, να συμπαρασταθώ στους γέρους γονείς μου, αλλά ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρω μια αξιοπρεπή δουλειά. Δούλεψα delivery σε πιτσαρία, Go-Go boy στο Καλιγούλα (γνωστό κωλάδικο), και τελικά διορίστηκα manager στην Ολυμπιακή Αεροπορία. Θυμάμαι ακόμα την ανακοίνωση του ΑΣΕΠ. "Ζητείται ΜΑΓΟΣ να σώσει την ΟΑ από τη χρεωκοπία. Μισθός + bonus". Από εκεί απολύθηκα γρήγορα, αφού σύντομα κατέστη σαφές ότι ούτε ΕΓΩ θα μπορούσα να σώσω την Ο.Α. Την επόμενη μέρα στην εφημερίδα υπήρχε πάλι η ίδια αγγελία ελαφρώς παραλλαγμένη "Ζητείται ΘΕΟΣ να σώσει την ΟΑ από τη χρεωκοπία. Μισθός + bonus". Μετά από εξίσου αποτυχημένες προσπάθειες επαγγελματικής αποκατάστασης άνοιξα τούτο δω το blog.

Και έβαλα πλώρη για νομάρχης...