Λαμπρούκος: Φρένο, φρένο σου λέω…
Πάνος: Μια ώρα το πατάω, μαλακία αμάξι πήγες και νοίκιασες.
Λ: Ναι δεν ήξερα να σου πάρω και καμιά Jaguar. Στο μοναστήρι πηγαίνουμε να προσευχηθούμε, δε πάμε Χαλκιδική να ρίξουμε γκόμενες (που ανάθεμα την ώρα δηλαδή)...
Π: (θυμωμένος) Σκατά, άλλη φορά δε λέω σε κανένα από το Ίντερνετ να γνωριστούμε. Κάτσε βρε μαλάκα στην ησυχία σου, στον υπολογιστάκο σου! Τι τις θές τις γνωριμίες; Αφού το ξερα, να πω ότι δε το ξερα; Φαινόνταν ο άνθρωπος, ΜΑΛΑΚΑΣ. Όλη μέρα το μυαλό του στο κοκό ήταν! Λαμπρούκος και σκατά!
Λ: (κοροιδευτικά) Πιρι πι πιριριριριρι, εεεεε, βγάλε το ΣΚΑΣΜΟ καμιά φορά και οδήγα! Νύχτα μας έπιασε. 7:00 το πρωί ξεκινήσαμε. Σα πιπίτσα οδηγάς!
Π: (έξαλλος) Μήπως να το πάρεις κι εσύ λίγο που έχεις απλώσει τις ποδάρες σου και καπνίζεις σα μανιακό; Τεκέ το έκανες το αμάξι! Σε λίγο θα σου φέρουμε και χανουμάκια να σου χορεύουνε… Μου τα πρηξες από την ώρα που φύγαμε από τη Θεσσαλονίκη. Όχι να σταματήσουμε σε αυτό το κωλάδικο στην Εθνική, όχι να σταματήσουμε στο άλλο κωλάδικο στην Εθνική, όχι εδώ έχει κάτι βυζαρούδες άλλο πράγμα… Μα καλά τώρα σοβαρά ήταν ποτέ δυνατό να μπεις σε μαγαζί που λέγεται «Boobs Paradais». Άκου Paradais!
Λ: (χτυπάει με το δάχτυλο το κεφάλι του) Πάνο μου το πρόβλημα σου είναι ακριβώς αυτό. Δεν εστιάζεις, δε κάνεις focus. Το θέμα εδώ δεν είναι το Paradais, αλλά το boobs, και πίστεψε με όπως και να τα γράφεις παραμένουν μεγάλα και στρόγγυλα (…)
Π: Κοιτάξτε, κοιτάξτε ρε παιδιά ένα λιγούρη (με απαξίωση)… Μάζεψε ρε τα σάλια σου και μας παπάριασες τη μοκέτα…
Λ: Ναι καλά, όχι που θα καταλάβαινες! Ο άνθρωπος ήθελε να σταματήσει στον προχριστιανικό τύμβο με την πρώτη ιστορική επιγραφή που μαρτυρά την ύπαρξη του Χριστού! Τι λέει ρε παιδιά ο άνθρωπος… Σαν όρθια τσουτσού ήταν αυτή η μαλακία…
Π: Άντε, βγάλε το σκασμό τουλάχιστον και πιάσε κανένα σταθμό να μη σ’ ακούω. Βάλε τρίτο, αυτή την ώρα παίζει ο Παπαστεφάνου τα μεγάλα κλασσικά αριστουργήματα!
Λ: Ναι σιγά μη βάλω και Αλέξη Κωστάλα να ακούσουμε απευθείας αναμετάδοση πατινάζ στον πάγο, «διπλό φλίκ ακολουθούμενο από ένα αριστοτεχνικά εκτελεσμένο φλάκ, και μπλούφ». Radio blackman θα βάλω. Έχει επίσημη παρουσίαση τον καινούριο δίσκο της Κατερίνας Στανίση, που είναι και μπάνικο μωρό, ν’ αγιάσουν τ’ αυτάκια μας.
Π: Έτσι και βάλεις αυτόν τον Bλάκ-man θα πάρεις παπούτσι από δω μέσα.
Λ: Θα μου κλάσεις… Άσε κάτω το ραδιόφωνο
Π: Εσύ να πάρεις το κουλό σου…
Λ: Πρόσεχεεεεεε…

Λ: Πού είμαι; Στον Παράδεισο;
Αδελφή Πορφυρία: Στη μονή καλέ μου.
Λ: Μονί; Δε μπορώ τώρα, αφήστε με, είμαι τραυματίας δε το βλέπετε;
ΑΠ: Μονή αγαπημένε μου όχι…
Λ: Ποια Μονή;
ΑΠ: Του Αγίου Βησσαρίωνος, στη Ρούμελη.
Λ: Εσύ είσαι της μονίς?
ΑΠ: Εμένα με λένε αδελφή Πορφυρία. Εγώ σας βρήκα και τους δύο αμέσως μετά το ατύχημα. Εδώ είναι κι ο φίλος σας.

Λ: Ο φίλος μου; Αμάν! ο Πάνος. Τι κάνει αυτός, πως είναι;
ΑΠ: Μην ανησυχείς καλά είναι, αλλά όλο παραμιλάει. Τη μια λέει άσε το τρίτο μη σου σπάσω το κουλό, την άλλη λέει κάτι για μουσεία και επιτύμβιες στήλες, την άλλη λέει για πορνεία στην εθνική οδό, και μετά πετάγεται και φωνάζει Λαμπρούκο! Ποιόν εννοεί;
Λ: Τωρα άμα σου πω αδελφή ότι φωνάζει εμένα θα το πιστέψεις;
ΑΠ: Εσένα (τα μάτια της φωτίζουνε); Μη μου πείς ότι είσαι ο Λαμπρούκος, ο διάσημος Ιστολόγος - συγγραφέας -τραγουδιστής -sex symbol - υποψήφιος νομάρχης; Μα καλά εσένα δε σε απήγαγε η 17Ψ;
Λ: (σαστισμένος) Τι, δηλαδή πως, εννοώ… Καλά διαβάζεις το μπλογκ μου;
ΑΠ: Αν το διαβάζω λέει! Τα βράδια βέβαια κυρίως γιατί όπως καταλαβαίνεις είναι άκρως σκανδαλιστικό για εμάς, και είναι απαγορευμένο! Εδώ μέσα είσαι κάτι σαν το ευαγγέλιο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Ο απαγορευμένος καρπός. Μόνο Μιραντολίνα και Πάνο Ζέρβα μας αφήνουν να διαβάζουμε επίσημα!
Π: (με κλειστά μάτια, παραμιλητό) Ναι… με φώναξε κανείς;
Λ: Δες και θάμαξε… Ο Πάνος Ζέρβας αυτοπροσώπως σε έκδοση στραβοχυμένου λουκουμά!
ΑΠ: Θεέ μου, δε το πιστεύω! Και ο Πάνος στη μονή μας! Τρεχω αμέσως να φωνάξω την ηγουμένη. Είναι θαυμάστρια του… Ηγουμένη, Ηγουμένη (απομακρύνεται στο διάδρομο έξω από το δωμάτιο)
Λ: Ξύπνα Νίκι Λάουντα (σκουντώντας τον), άντε αστέρι της ασφάλτου, βασιλιά των δρόμων, σήκω, φτάσαμε στη μονή Βησσαρίωνος, έστω και ανορθόδοξα, πάντως φτάσαμε. Άντε σήκω να πεις μια προσευχή για να σε θάψουμε μετά στην αυλή δίπλα από τον άγιο, μπας και γλυτώσουμε από σένα.
Π: (σηκώνεται αργά από το κρεβάτι αγκομαχώντας) Τι έγινε, τρακάραμε;
Λ: Όχι πασά μου, όχι … δε τρακάραμε. Κανένας αξιοπρεπής οδηγός δε καταδέχτηκε να τρακάρει με σένα βρε ντροπή των χιλιομέτρων και το ριξες στο χαντάκι. Άντε σήκω τώρα γιατί αυτή η αδερφή Πορφυρία αδερφέ μου και άγιο κολάζει. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ανακηρύχτηκε άγιος ο Βησσαρίωνας. Ήταν τόσα χρόνια στην ίδια μονή με αυτό το θείο πλάσμα και δεν την πήδηξε. Ε, μόλις ήρθε εδώ η ιερά σύνοδος και είδε τι εστί Πορφυρία, συμφώνησαν όλοι – Άγιος ο μακαρίτης.
Π: Καλά βρε δε ντρέπεσαι; Λίγο τσίπα βρε δεν έχεις; Και εδώ μέσα βρε… Ε τι να σου πώ, είσαι άξιος της μοίρας σου.
Λ: Καλά, καλά φορτώσου εσύ τώρα το παλτό την ηγουμένη και άσε με εμένα με την Πορφυρία και ας πάω και στην κόλαση. Έτσι κι αλλιώς κι προηγουμένως εκεί θα πήγαινα. Τι διαφορά θα κάνει λίγο παραμέσα;
Π: Τι να σου πω αγόρι εσύ είσαι…

Ηγουμένη Χριστονύμφη: (μπαίνει μέσα ανοίγοντας τα χέρια της σε αγκαλιά) Χαιρετίζω το σπουδαίο ιστολόγο κ. Πάνο Ζέρβα! Πως είστε αγαπητέ μου! Είναι μεγάλη χαρά να σας έχουμε στη μονή μας!
Π: (ψιθυρίζει) Τσίμπα με ρε συ, αυτή είναι ίδια εσύ…
Λ: (ψιθυρίζει) Δε βλέπω καμία ομοιότητα, απλά είναι λίγο ηλικιωμένη… Τι λίγο δηλαδή αυτή είναι ίδια ο Βησσαρίωνας
ΑΠ: Κι αυτός ηγουμένη είναι ο Λαμπρούκος!
Χ: Ναι καλά… Χαίρω πολύ αγαπητέ μου… Βέβαια ξέρετε εμείς εδώ δεν εγκρίνουμε αυτή σας την εμμονή με το σεξ, αλλά όλα παιδιά του Θεού είστε... Κύριε Πάνο μας, ελπίζω να σας περιποιήθηκαν οι αδελφές. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή τα τραύματα σας φάνηκαν πως ήταν επιπόλαια. Θα ήθελα αν μου επιτρέπεται να σας ξεναγήσω προσωπικά στη μονή και μετά να προσκυνήσουμε το σκήνωμα του Αγίου. Θα ήταν στ’ αλήθεια μεγάλη μου χαρά.
Λ: (σιγά) Άντε βρε λυκόπουλο, καλώς τα δέχτηκες. Πάρε τώρα αυτο λείψανο και πηγαίνετε αλά μπρατσέτα στο άλλο.
Π: (σιγά) Μόλις γυρίσω όμως ετοιμάσου. Απ τα χεράκια μου θα πας σκατομαϊμού. (δυνατά με ενθουσιασμό) Και εμένα ηγουμενη θα ήταν μεγάλη μου χαρά. Μου επιτρέπεται (προτείνοντας το μπράτσο του)
Χ: Ωωωωω (κοκκινίζοντας ελαφρά). Πόσα ξέρετε κύριε Πάνο μου! (φεύγουν από το δωμάτιο)

Λ: Είσαι και συ των ιδίων απόψεων με την ηγουμένη;
ΑΠ: (σκύβοντας) Η ηγουμένη είναι αγία. Εγώ είμαι μια αμαρτωλή που βρήκα καταφύγιο εδώ μέσα τρέχοντας να κρυφτώ από τις αμαρτίες και τους διώκτες μου…
Λ: Τι εννοείς, ποιος σε κυνηγούσε…
ΑΠ: Δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι μόλις σε είδα ξύπνησε μέσα μου ο παλιός μου εαυτός, αυτός που ήταν υπόδουλος των σαρκικών απολαύσεων και της ακολασίας. Της ανομίας και των ακατονόμαστων πράξεων. Λαμπρούκο, κάνε με δικιά σου (πετώντας κάτω το ράσο με δύναμη)! Σε θέλω η κολασμένη…
Λ: Έλα μανάρα μου ν’ αγιάσει το μονί σου… (ακολουθεί τρελή βραδιά καρναβαλιού άκρως λογοκριμένη)

Το επόμενο πρωί μετά τον όρθρο…

Χ: Αδελφή Πορφυρία, δείξατε στον επισκέπτη σας το σκήνωμα;
Λ: Μου το έδειξε αγία ηγουμένη, μου το έδειξε. Και τι σκήνωμα όμως, με τα τούτα του με τα κείνα του, και όχι μια ήταν στημένο έτσι, την άλλη αλλιώς…
Χ: Δεν είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνω τι εννοείτε αγαπητέ μου, ελπίζω να μην είναι κι αυτό κάποιο από τα χυδαία αστεία σας…
Λ: Πάνο εσένα πως σου φάνηκε το σκήνωμα;
Π: Υπέροχο (με μια δόση αηδίας στο στόμα). Μετά την ξενάγηση η ηγουμένη με εξομολόγησε κι όλας, νιώθω ήδη άλλος άνθρωπος (σκύβοντας προς το Λαμπρούκο, ψιθυριστά) «στο γυρισμό να σταματήσουμε σε εκείνα τα κωλάδικα που λέγαμε, άγιασα ο άνθρωπος…»
Λ: Λοιπόν, νομίζω πως ήρθε η ώρα της αναχώρησης. Ηγουμένη Χριστονύμφη, Αδελφή Πορφυρία (με ελαφριά υπόκλιση) δεν υπάρχουν λόγια να σας ευχαριστήσουμε για ότι κάνατε για εμάς…
Π: Πραγματικά είμαστε υπόχρεοι. Νομίζω ότι θα σας αφιερώσω όλα μου τα κείμενα που θα γράψω στο μπλόγκ μου εφεξής…
Λ: Θα έλεγα κι εγώ το ίδιο αλλά…
Χ: Αφήστε εν Χριστώ αδελφέ Λαμπρούκο, από σας να μένει το βύσσινο… Κύριε Πάνο μας, η τιμή ήταν δική μας. Θα έχετε πάντα ένα στασίδι σ’ αυτόν τον οίκο του Θεού.
ΑΠ: Και σεις Λαμπρούκο θα έχετε, ένα στασίδι... και το κινητό μου.
Χ: Τι εννοείτε αδελφή (με τρόμο);
ΑΠ: Για κάποια επείγουσα εξομολόγηση αγία ηγουμένη…
Λ-Π: Λοιπόν κυρίες μου, εις το επανειδείν
Χ: Στο καλό, και να ξανάρθεις κύριε Πάνο μας.
ΑΠ: (μονολογώντας ψιθυριστά) Με την ευχή μου αγαπημένε μου Λαμπρούκο, με την ευχή μου μέσα απ’ το βρακί μου…

(Το κείμενο βασίστηκε σε μια ιδέα του Πάνου, να γράψουμε κάτι παράλληλα, με κοινούς πρωταγωνιστές και τίτλο χωρίς όμως να ξέρει ο ένας τι πρόκειται να γράψει ο άλλος. Ήταν από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου. Αρκετά όμως, για να δούμε τι έχει γράψει και ο ακατανόμαστος...)