Μπήκα στο πειρασμό να επισκεφθώ το blog του πολύ κ. Νίκου Δήμου. Ευθύς αμέσως και ανερυθρίαστα θα σας πώ ό,τι το βρήκα ΒΑΡΕΤΟ (κεραυνός ήταν αυτό που έπεσε δίπλα μου;).

Για να εξηγούμαι (και γιατί φοβάμαι ότι ο πρώτος κεραυνός ήταν απλά προειδοποιητικός). Είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους (αν και υπάρχουν χιλιάδες που μπορούν να σας διαβεβαιώσουν για το αντίθετο). Έχω σπίτι, αυτοκίνητο (έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;), δύο δουλειές, προάγω ακαδημαικώς της επιστήμη, συμμετέχω σε μια υπό ύσταση εταιρεία, μ αρέσουν τα κορίτσια, ρεύομαι όταν πίνω σόδα, έχω το ίδιο IQ με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και γενικώς κάνω όλα εκείνα που θα χαρακτήριζαν έναν άνθρωπο φυσιολογικό.

Ξυπνώ κάθε πρωί (πολύ πρωί είναι αλήθεια), ενδύομαι τον κ. Τάδε Μαλακίδη (όχι δεν είναι ακριβώς αυτό το κανονικό μου όνομα), και περιφέρω το σαρκίο μου (και το εν τρικυμία κρανίο μου) εις Δυσμάς και Ανατολάς όντας καλός υπάλληλος, επιτυχημένος επαγγελματίας, άξιος επιστήμονας, φέρελπις επιχειρηματίας, σεξουαλικό σύμβολο (μη δω κανένα πούστη να γελάει θα γίνουμε μαλλιά-κουβάρια), καλός οικογενειάρχης.

Έφτιαξα τούτο δω το blog, γιατί για λίγες στιγμές μέσα στη μέρα θέλω να μαι κάποιος άλλος. Ο κ. Λαμπρούκος. Το παιδί που φυσούσε με τα φυσοκάλαμα στοχεύοντας τους πισινούς των ωραίων κυριών, που λέρωνε με κέτσαπ τα θυροτηλέφωνα των πολυκατοικιών (όχι κυρία μου δεν ήμουν εγώ αυτός που τα λέρωσε προχθές), που έπαιζε τζαμί και κρυφτό στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης, που μεθοκοπούσε μέχρι τα ξημερώματα σαν φιοτητής, που του άρεσε πάντα να κάνει ένα τσιγάρο μετα, που κάποια μέρα θα γίνει Νομάρχης (στη θέση του Νομάρχη). Όλα αυτά είναι ο Λαμπρούκος, και αισθάνομαι ευγνώμων που υπάρχουν ακόμα - έστω και σαν ανάμνηση - στο μυαλό μου.

Γι αυτό και δεν έβγαλα δελτίο τύπου να ανακοινώσω την έναρξη και λειτουργία του blog μου (καλά και να βγαζα όχι ότι θα γινόταν και κοσμοσυροή), γι αυτό και κανένας οικείος μου - από αυτούς που με γνωρίζουν ως κ. Τάδε Μαλακίδη - δεν ξέρει τούτη δω την παράλληλη ζωή μου στους δαιδάλους του Ιστολογίου. Γιατί θα χάλαγε η κάλυψη μου, γιατί θα έπαυα να είμαι ινγκόγκνιτο, γιατί θα έπρεπε να αυτολογοκρίνομαι.

Χαίρομαι που 5 άνθρωποι διαβάζουν τις χαριτωμενιές μου και περνούν ευχάριστα την ώρα τους, που τους λένε Πάνο, φουφουτο, Alombar42, Λεμονάκι, Kevlarsoul, Ροδιά, Μιραντολίνα, που είναι επώνυμοι μες την ανωνυμία τους, που μου γράφουν ότι τους έρχεται πρώτα στο μυαλό και δεν σχολιάζουν τα κειμενάκια μου έχοντας δίπλα τους τη ΔΟΜΗ και το ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ. Δε μετρώ ποτέ τα σχόλια γιατί δεν με ενδιαφέρει η επιτυχία ως μετρήσιμο μέγεθος παρά μόνο αν αφορά το μέγεθος του μορίου μου :))) (αν και η ματαιοδοξία μου με οδήγησε να βάλω δυο τρεις counters -περισσότερο ως πειραματισμό φυλάω Σταυρό!).

Είμαι ευτυχής που δεν έχω 834,72 σχόλια από τον κ. Χλέπα (Λέκτορα Ιατρικής), τον κ. Παπαράκη (Αν. Καθ. Συνταγματικού Δικαίου) και την κ. Βυζοπούλου (Επικουράδα καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης). Είμαι χαρούμενος που γράφω ότι έχει στο μυαλό του ο Λαμπρούκος, και όχι ο κ. Τάδε. Τραβώ χειρόφρενο, ανάβω τσιγάρο, και σας συστήνομαι.

Είμαι ο κ. Λαμπρούκος.