H Θεσσαλονίκη της προσφυγιάς και των ξεριζωμένων, η φτωχομάνα του ρεμπέτικου τραγουδιού, η μητρόπολη των αδικημένων και των κατατρεγμένων, των ανθρώπων που συνέδεσαν το όνομα της με τα όνειρα τους για μια καινούρια ζωή, κλέινει την πόρτα σε μια χούφτα ψυχικά ασθενείς στην προσπάθεια τους να επανενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Ίσως γιατί οι ψυχικές ασθένειες δε συνταιριάζουν με τα ερωτικά ηλιοβασιλέματα στην παραλία του Θερμαϊκού, ή με τον αχαλίνωτο ερωτισμό της παλιάς πόλης τα κυριακάτικα πρωινά, όταν όλα λούζονται στο ανοιξάτικο φως. Αγαπητοί μου συμπολίτες, σας τη χαρίζω αυτή τη Θεσσσαλονίκη. Μέσα στον ερωτικό σας παροξυσμό, ξεχάσατε να αγαπάτε τον Άνθρωπο.