Όταν άνοιξα τούτο δω το blog (πολύ πριν τη Μικρασιατική καταστροφή), είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου δύο πράγματα. Ότι δε θα γράφω για μένα και κάτι άλλο που μάλλον ήταν μαλακία γιατί το ξέχασα ήδη.

Αυτά βέβαια πρίν πάρω την απόφαση να εκτεθώ ως υποψήφιος Νομάρχης. Γιατί πάγια και διαρκής πρακτική της Νεας Διακυβέρνησης στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης θα είναι διαφάνεια παντού - διαφάνεια σε όλα - διαφάνεια για όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες. Δε θα ακολουθήσουμε εμείς τις πρακτικές του προκατόχου μας, που πρώτα κάναμε τη σκατιά και μετά την κρύβαμε κάτω από το χαλί. Οι ψηφοφόροι μου θα γνωρίζουν τα πάντα για μένα και τους συνεταίρους μου, συγνώμη τους συνεργάτες μου.

Έτσι σήμερα θα σας μιλήσω για την ταραγμένη μου ερωτική ζωή.

Η αλήθεια είναι πως από μικρός ασκούσα μια ζωώδη έλξη στο αντίθετο φύλλο. Να πεις τα μάτια μου, το τούτο μου, ίσως που ο Θεός μου τα δωσε ΟΛΑ απλόχερα (ναι, ναι, κάντε συνειρμούς δε παρεξηγώ...) πάντως η αλήθεια είναι ότι η εμορφάδα και το φωτεινό μου πνεύμα προκαλούσαν ανέκαθεν ρίγη συγκίνησης.

Πρώτο θύμα η Μαριγούλα, μια μεγαλοκοπέλα που την είχαμε για ψυχοκόρη στο χωριό. Εγώ τότε ήμουν δεν ήμουν 13-14. Αγόρι αψηλό κι όμορφο. Μόλις είχα αρχίσει να ξετσουτσουνιάζω (να ξεπετάγομαι ντεεε). Άνοιξη ήτανε. Ο ηλιος λαμπίριζε στο φρεσκοπλυμένο μου τρίχωμα, η ουρά μου εξέπεμπε ερωτικά μηνύματα σαν κεραία της vodafone που φλεγόταν από πόθο να υποκλαπεί. Η Μαριγούλα είχε βάλει τη σκάφη στο υποστατικό των ζώων και έπλενε τα σώβρακα του πατέρα μου. Τίναζε με χάρη της πλεξούδες της προς τα πίσω ενώ τραγουδούσε τη μεγάλη επιτυχία της εποχής "Να παίζει το τρανζίστορ τ' Αμερικάνικα". Θες η φάλτσα της φωνή, θες που από μικρό παιδί διακατεχόμουνα από έναν έντονο αντιαμερικανισμό, ήθελα με κάθε τρόπο να της βουλώσω το στόμα. Την πλησίασα από πίσω και την έπιασα με τα στιβαρά μου μπράτσα. Με κοίταξε και κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να αντισταθεί. Παραδώθηκε στον έρωτα μου χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το κάναμε εκεί, ανάμεσα στις σωβρακοκυλότες. Ήταν η πρώτη μου νίκη στον Αμερικάνικο Ιμπεριαλισμό.

Αργότερα ήρθαμε στην πόλη, και ευτυχώς γιατί μέχρι να φύγουμε από το χωριό είχα πηδήξει ότι παραδουλεύτρα κυκλοφορούσε σε απόσταση 5χλμ. Πάνω λοιπόν που είχε αρχίσει να με προβληματίζει η έφεση μου στις λαικιές γκόμενες, πιάνουμε σπίτι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη μέρα στο γυμνάσιο έμοιαζε με ατελείωτο μαρτύριο. Όλοι παίρνανε βιβλία και εγώ μάζευα τηλέφωνα από τα ξετρελλαμένα μαζί μου κοριτσόπουλα. Μέχρι να τα ταξινομήσω ανά περιοχή, ύψος και μέγεθος στήθους, να σου οι έλεγχοι του πρώτου τριμήνου. Φυσικά ήμουνα πάτος, αν και εγώ προτιμούσα να το ονομάζω επίπεδο αναφοράς. Η κατάσταση δεν επιδεχόταν βελτίωση γι αυτό αποφάσισα να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά και απερίσπαστος στον έρωτα.

Η Μαριλίζα ήταν το επόμενο θύμα της ακαταμάχητης γοητείας μου. Η Μαριλίζα συμπλήρωσε το κομμάτι στο παζλ που λεγόταν Λαμπρούκος. Γόνος αστικής οικογένειας, μου έδωσε τη φινέτσα που μέχρι εκείνη τη στιγμή έλειπε από το μάλλον επαρχιακό μου προφίλ. Μου έμαθε πως να τρώω με πηρούνι και όχι με τα χέρια, να μη ρεύομαι όταν υπάρχουν πάνω από πέντε παριστάμενοι, πως δεν είναι κόσμιο να ουρείς στη μέση του δρόμου και πως γι αυτό το λόγο φτιάξανε τις γωνίες, πως δεν είναι ωραίο να τρώω ότι βγάζω από τη μύτη μου και άλλα πολλά. Την αγάπησα με πάθος, της δόθηκα ολοκληρωτικά. Ολημερίς έτρεχε στα δάση και εγώ την κυνηγούσα, κρυβόταν πίσω από τα δέντρα και παραδινώταν στα φιλιά μου, πηγαίναμε σε αμμουδιές, παίρναμε φόρα από αντίθετες κατευθύνσεις και μετά τρέχοντας πέφταμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου ενώ αυτή ανέμιζε το τούλινο φόρεμα της και γω ξυπόλυτος ακροπατούσα στην αμμουδιά που την έγλυφε η θάλασσα.

Και μια μέρα έγινε το μοιραίο. Η Μαριλίζα παντρεύτηκε το Ντίντι, το γιό του μεγαλομπακάλη από το Πανόραμα. Πόνεσα! Πέρασα ένα διάστημα έκλυτου βίου για να ξεχάσω το δράμα μου. Γυναίκες, χαρτιά, ποτά, άλογα, βρώμικος καπνός, καζίνα, ρωμαϊκά όργια, Τζόκερ. Κι ύστερα ξύπνησα μια μέρα, κι είδα το τέλμα που είχα βυθιστεί, Έσφιξα τα δόντια και πήρα την από φαση να προχωρήσω μπροστά, να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Έκοψα το Τζοκερ, και βγήκα στο σεργιάνι για καινούριες κατακτήσεις.

Η Νταίζη έμελε να είναι η γυναίκα της ζωής μου. Με καμπύλες σμιλεμένες θαρρείς από το χέρι του Μιχαήλ Άγγελου, με το λυρισμό του Μιχαήλ Ψελλού, την πνευματικότητα του Αρχάγγελου Μιχαήλ και την ικανότητα στο σκοράρισμα (το πιάσατε το υπονοούμενο φαντάζομαι) του Μιχαλάκη είσαι τρέλλα με την πράσινη φανέλα, γρήγορα κατέκτησε την τρυφερή μου καρδιά και με έκανε να ξεχάσω την άλλη την πως την είπαμε; Έζησα μαζί της στιγμές μαγικές. Τι εκδρομές στο Σεϊχ Σου, τι πάρτυ, τι χορός μέχρι πρωίας στη Make-up, τι μπάνια στην Επανωμή και την Καλλικράτεια, τι παγωτά στου Τζανή. Μια μέρα η Νταίζη μου λέει: "Λαμπρούκο μου που θα πάει αυτό το δικό μας;" με ύφος Νίτσας Μαρούδα στο Δεσποινίς διευθυντής. "Που θα πάει ρε Νταίζη;" τη ρωτάω. "Με εξέθεσες και πρέπει να με αποκαταστήσεις". "Άμα σε αποκαταστήσω θα εκτεθείς περισσότερο μικρή μου" της λέω. Πλερώνω τις πορτοκαλάδες, βάζω το καπελάκι μου και φεύγω σαν κύριος.

Και νά μαι πάλι στο σεργιάνι για νέες περιπέτειες...