Και εγένετο ΦΩΣ!Η πολυπόθητη και πολυδιαφημιζόμενη επανάσταση στα ελληνικά γράμματα (και ίσως στα γράμματα και άλλων εθνοτήτων διότι το βιβλίο αναμένεται να μεταφραστεί σε 33,4 γλώσσες μεταξύ των οποίων και την βαρβαρικήν) είναι γεγονός.
Δε θα μπώ στον πειρασμό να μιλήσω για όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τούτο το βιβλίο. Όπως τη βαθειά εσωτερικότητα που εκφράζει ο συγγραφέας στην μύχια εξομολόγηση του για τη χαμένη του γενιά. Δε θα σχολιάσω τη gay προσέγγιση στην ποίηση του Καβάφη. Δε θα αναφερθώ στην απόκοσμη, ενδομητριακή αποξένωση του εξωφύλλου. Δε θα πτοηθώ καν από το τζατζίκι που μου έσταξε στην πρώτη σελίδα από το τεραστίων διαστάσεων γύρο με πίτα που έτρωγα όταν κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Εγώ θα μιλήσω για τον άνθρωπο, το συγγραφέα, το φίλο, το σύντροφο, Πάνο Ζέρβα.
Γνώρισα τον Πάνο Ζέρβα πρίν από πολλά χρόνια. Αυτός ένας νέος, φέρελπις οδοντίατρος και εγώ 1 χρονών μωρό που ακόμα δεν είχε βγάλει δόντια και με πήγε η μαμά μου για έλεγχο. Ναι, είναι αλήθεια τόσο(!!!) μεγάλη είναι η διαφορά της ηλικίας μας και όποιος σας πει το αντίθετο είναι κοινός συκοφάντης. Είδα στα μάτια του την καλοσύνη, στο λόγο του την ευγένια, στο χαμόγελο του δυο γομφίους και ένα κυνόδοντα που του λείπανε και κατάλαβα πως είχαμε πολλά κοινά.
Γίναμε αμέσως φίλοι. Βγαίναμε βόλτες, συζητούσαμε με τις ώρες για ποίηση και ζωγραφική (για την ακρίβεια εγώ μουτζούρωνα με τους μαρκαδόρους μου και ο κύριος Πάνος ανέλυε τις επιρροές του Μποτέρο στις ζωγραφιές μου), αναλύαμε την πολιτική κατάσταση του τόπου (για την ακρίβεια ο Πάνος μου έλεγε κάτι ΚΝΙΤΙΚΑ καθοδηγητικά την ώρα που εγώ κοιμόμουνα ή έκανα τα κακουλάκια μου), μιλούσαμε για πολιτισμό, για έρωτα και για το δίδυμο ΣΤΑΗ-ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ στον ΑΝΤ1, πηγαίναμε στο γήπεδο (προσπάθησε να με κάνει βάζελο και εγώ να τον κάνω ΜΠΑΟΚ αλλά αποτύχαμε αμφότεροι). Με μια λέξη θα έλεγα ότι είχαμε μια σχέση ζωής παρά τη ΠΕΛΩΡΙΑ (τονίζω το πελώρια!!!) διαφορά ηλικίας μας.
Κι ύστερα αυτός έγινε blogger και εμένα που η μαμά μου που δε με άφηνε να κάνω παρέα με τον υπόκοσμο μου απαγόρευσε να τον βλέπω. Γιατί μου έλεγε η μαμά μου ότι αυτή η κατρακύλα δεν έχει όρια. Όλοι από blogger ξεκινάνε αλλά μετά εθίζονται, και όλο ζητάνε κι άλλο, κι άλλο, και έτσι παιδιά σαν τα ψηλά βουνά πάνε και γίνονται συγργραφείς. "Και να το δεις, μου έλεγε η μαμά μου, κι αυτός μια μέρα συγγραφέας θα καταντήσει". Και κατάντησε!
Και έγραψε βιβλίο, και το έριξε στα νερά του Θερμαϊκού, μέσα σε ένα μπουκάλι, και εγώ κάθε μέρα κατέβαινα στην παραλία και κοίταζα τι θα μου φέρουν τα κύματα. Και μια μέρα των ημερών το φέρανε, κι ήταν η πιο ωραία μέρα της γεμάτης sex, και πεζές σαρκικές απολαύσεις ζωής μου!
Πάνο μου δε ξέρω τι να σου ευχηθώ. Αν πω με το καλό να γράψεις και εγκυκλοπαίδια θα είναι μαλακία;
Υ.Γ. Για όλους εμάς που έχουμε σκάσει από τη ζήλεια μας διοργανώνω event στο οποίο μπορούμε να κάψουμε το βιβλίο του Πάνου Ζέρβα, αυτό το άθλιο λιβελογράφημα, στην πλατεία Αριστοτέλους το Σάββατο 16/9/2006 στις 21:00. Θα χωροστατήσει ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης, Π. (μη χέσω) Ψωμιάδης, ενώ μετά την πυρά θα ακολουθήσει πλούσιο μουσικοχορευτικό πρόγραμμα με Πέγκυ Ζήνα, Τάρια Μπούρα, και Λίτσα Βαλίτσα. Τα σπίρτα διατίθενται δωρεάν.
Δε θα μπώ στον πειρασμό να μιλήσω για όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τούτο το βιβλίο. Όπως τη βαθειά εσωτερικότητα που εκφράζει ο συγγραφέας στην μύχια εξομολόγηση του για τη χαμένη του γενιά. Δε θα σχολιάσω τη gay προσέγγιση στην ποίηση του Καβάφη. Δε θα αναφερθώ στην απόκοσμη, ενδομητριακή αποξένωση του εξωφύλλου. Δε θα πτοηθώ καν από το τζατζίκι που μου έσταξε στην πρώτη σελίδα από το τεραστίων διαστάσεων γύρο με πίτα που έτρωγα όταν κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου αυτό το βιβλίο. Εγώ θα μιλήσω για τον άνθρωπο, το συγγραφέα, το φίλο, το σύντροφο, Πάνο Ζέρβα.
Γνώρισα τον Πάνο Ζέρβα πρίν από πολλά χρόνια. Αυτός ένας νέος, φέρελπις οδοντίατρος και εγώ 1 χρονών μωρό που ακόμα δεν είχε βγάλει δόντια και με πήγε η μαμά μου για έλεγχο. Ναι, είναι αλήθεια τόσο(!!!) μεγάλη είναι η διαφορά της ηλικίας μας και όποιος σας πει το αντίθετο είναι κοινός συκοφάντης. Είδα στα μάτια του την καλοσύνη, στο λόγο του την ευγένια, στο χαμόγελο του δυο γομφίους και ένα κυνόδοντα που του λείπανε και κατάλαβα πως είχαμε πολλά κοινά.
Γίναμε αμέσως φίλοι. Βγαίναμε βόλτες, συζητούσαμε με τις ώρες για ποίηση και ζωγραφική (για την ακρίβεια εγώ μουτζούρωνα με τους μαρκαδόρους μου και ο κύριος Πάνος ανέλυε τις επιρροές του Μποτέρο στις ζωγραφιές μου), αναλύαμε την πολιτική κατάσταση του τόπου (για την ακρίβεια ο Πάνος μου έλεγε κάτι ΚΝΙΤΙΚΑ καθοδηγητικά την ώρα που εγώ κοιμόμουνα ή έκανα τα κακουλάκια μου), μιλούσαμε για πολιτισμό, για έρωτα και για το δίδυμο ΣΤΑΗ-ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ στον ΑΝΤ1, πηγαίναμε στο γήπεδο (προσπάθησε να με κάνει βάζελο και εγώ να τον κάνω ΜΠΑΟΚ αλλά αποτύχαμε αμφότεροι). Με μια λέξη θα έλεγα ότι είχαμε μια σχέση ζωής παρά τη ΠΕΛΩΡΙΑ (τονίζω το πελώρια!!!) διαφορά ηλικίας μας.
Κι ύστερα αυτός έγινε blogger και εμένα που η μαμά μου που δε με άφηνε να κάνω παρέα με τον υπόκοσμο μου απαγόρευσε να τον βλέπω. Γιατί μου έλεγε η μαμά μου ότι αυτή η κατρακύλα δεν έχει όρια. Όλοι από blogger ξεκινάνε αλλά μετά εθίζονται, και όλο ζητάνε κι άλλο, κι άλλο, και έτσι παιδιά σαν τα ψηλά βουνά πάνε και γίνονται συγργραφείς. "Και να το δεις, μου έλεγε η μαμά μου, κι αυτός μια μέρα συγγραφέας θα καταντήσει". Και κατάντησε!
Και έγραψε βιβλίο, και το έριξε στα νερά του Θερμαϊκού, μέσα σε ένα μπουκάλι, και εγώ κάθε μέρα κατέβαινα στην παραλία και κοίταζα τι θα μου φέρουν τα κύματα. Και μια μέρα των ημερών το φέρανε, κι ήταν η πιο ωραία μέρα της γεμάτης sex, και πεζές σαρκικές απολαύσεις ζωής μου!
Πάνο μου δε ξέρω τι να σου ευχηθώ. Αν πω με το καλό να γράψεις και εγκυκλοπαίδια θα είναι μαλακία;
Υ.Γ. Για όλους εμάς που έχουμε σκάσει από τη ζήλεια μας διοργανώνω event στο οποίο μπορούμε να κάψουμε το βιβλίο του Πάνου Ζέρβα, αυτό το άθλιο λιβελογράφημα, στην πλατεία Αριστοτέλους το Σάββατο 16/9/2006 στις 21:00. Θα χωροστατήσει ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης, Π. (μη χέσω) Ψωμιάδης, ενώ μετά την πυρά θα ακολουθήσει πλούσιο μουσικοχορευτικό πρόγραμμα με Πέγκυ Ζήνα, Τάρια Μπούρα, και Λίτσα Βαλίτσα. Τα σπίρτα διατίθενται δωρεάν.
στο βάθος κήπος…
